سیاست اختلاف افکنی و در پی آن تبعیض و سپس سرکوب خصوصا در مناطق مرزی، سیاست نهادینه شده جمهوری اسلامی از روزهای پس از انقلاب ۵۷ بوده و همچنان دنبال می شود. در استان کردستان این تبعیض نهادینه شده چهل سال است بر همه ابعاد زندگی مردم سایه انداخته است. از عدم تخصیص منابع اقتصادی کشور گرفته تا عدم وجود موقعیت های شغلی دولتی و سرکوب شدید مذهبی، نام کردستان سالهاست به دنبال خود ذهن ما را به سمت کولبرانی می برد که به دلیل فقر و نبود شغل مجبور به حمل بار در میان برف و بوران و کوهستان هستند و در همین اثنا در معرض اصابت گلوله های نیروهای کمین گرفته سپاه هستند. خبر کشته شدن کولبران توسط ماموران جمهوری اسلامی و گاهی سقوط از کوه بدلیل صعب العبور بودن مسیر تقریبا هر هفته شنیده می شود.
از سوی دیگر به مراتب در این سالها احکامی که در رابطه با هموطنان کرد ما صادر شده بی رحمانه تر و خشن تر می شود به گونه ای که حتی قابل مقایسه با سایر نقاط ایران نیست. گویا دادگاه های انقلاب با همان شدت و خشونت دهه شصت هنوز در کردستان وجود دارد. همین سیاست ها نسبت به محرومین مناطق کردنشین در تمامی این چهل سال به تشکیل گروه های رادیکال گاه مسلح انجامیده است که به طور قطع و بدون تردید مورد تایید نیست، اما دلیل نمی شود که انگشت اتهام را به سمت عامل اصلی همه این مصیبت ها، نظام جمهوری اسلامی نشانه نبریم. آیا اگر تبعیض و فقر گسترده نبود، اگر منابع و ثروت بطور مساوی تقسیم می شد و اگر همه باورمندان به آزادی زیر سایه یک نظام سکولار و دموکرات می توانستند زندگی کنند انگیزه ای برای پیوستن فرزندان ایران به این گروهها باقی می ماند؟
نکته بعد اینکه بسیاری از گروه های کرد اساسا مسلح نیستند و مبارزه آنها با جمهوری اسلامی از نوع مسلحانه نیست و اتفاقا در روزهای اخیر همین گروه ها و برخی از زنان و کودکان بی گناه مورد حمله و گلوله باران سپاه واقع شدند. برای رفع تبعیض گسترده ما بعنوان کسانی که داعیه مبارزه مدنی با نظام جمهوری اسلامی را داریم باید از حقوق این گروه از هموطنان خود همچون دیگر ایرانیان دفاع کرده و حمله کور نظام به هموطنان خود در آن سوی مرز و در خاک عراق را محکوم کنیم. هموطنانی که به دلیل صدور و اجرای احکام اعدام خارج از چرخه عدالت و موج رو به گسترش تبعیض های مذهبی و قومیتی به ناچار کوچ کرده اند.
در کنار همه این ها جمهوری اسلامی مدتی است با کوبیدن بر طبل ترس از تجزیه و سوریه ای شدن ایران سعی در ایجاد این باور در ملت ایران دارد که خطر تجزیه کشور در صورت حذف خود وجود دارد، تصوری غلط که با سود بردن از وجود قلم به مزدانش در داخل و خارج از کشور تلاش در توجیه آن دارد، اما امروز می دانیم که تداوم حضور این نظام بیش از هر چیز به یکپارچگی و اتحاد کشور و در نهایت تجزیه آن دامن می زند. نظامی که با نابودی سیستماتیک محیط زیست و منابع آبی در سراسر ایران حتی در مناطق پربارش و حاصلخیز به فقر و فاصله طبقاتی گسترده و حاشیه نشینی دامن زده است، نظامی که خود باعث و بانی اصلی ایجاد شرایطی در سوریه است که هنوز پس از چند سال جامعه جهانی نتوانسته آن را حل و فصل کند و دلیل اصلی سوریه ای شدن سوریه و شکل گیری این واژه در ادبیات سیاسی است آنگاه دارد مردم را از سوریه ای شدن ایران می ترساند!
شورای ملی ایران برای انتخابات آزاد، ضمن رد هر گونه اعمال خشونت و استفاده از اسلحه های مرگبار از سوی گروه های مختلف، حمله سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به هم میهنان کرد ایرانی در خاک عراق را قویا محکوم کرده و از جامعه جهانی می خواهد نسبت به این موضوع که در تضاد با تمامی معاهدات و اصول پذیرفته شده انسانی است واکنش مناسب و قاطع را مبذول و اعمال دارد.
پاینده ایران و ملت بزرگ ایران
شورای ملی ایران برای انتخابات آزاد
