۱۲ اردیبهشت ماه ۱۳۹۸
دوازدهم اردیبهشت، اول ماه مه، روز جهانی کارگر و نماد جشن کار و کوشش بر همه کارگران و زحمت کشان ایرانزمین، ستون سازندگی و محور توسعه کشورمان، خجسته و شاد باد.
روز جهانی کار و کارگر در بلندای تاریخ ایرانزمین یادآور تلاش خستگی ناپذیر بزرگ زنان و مردان زحمتکشی است که در دهشتناک ترین شرایط معیشتی و زندگی، فداکارانه خود را به لهیب آتش خدمت به کشور برای آبادانی و توسعه و پیشرفت روزافزون میهن سپرده اند.
وقوع انقلاب اسلامی در بهمن ۵۷ سرآغاز عصر تاریکی برای جنبش کارگری در ایران بود. جنبش کارگری تا پیش از آن، در دوران شکوفایی خود به سر می‌برد و اعتراضات و اعتصابات سراسری بسیاری را سازماندهی کرده بود. علاوه بر آن کارگران از حق داشتن سندیکاها و تشکل‌های کارگری برخوردار بودند و قانون کار تامین کننده بسیاری از حقوق کارگران بود.
اما با روی کار آمدن جمهوری اسلامی اتحادیه‌های کارگری و سندیکاها با سرکوب گسترده حکومتی قلع و قمع شدند. نشریات کارگری توقیف شد، فعالین کارگری از کار اخراج شدند و تحت پیگرد قرار گرفتند. هزاران کارگر مبارز دستگیر و بیش از پانصد کارگر به جوخه‌های اعدام سپرده شدند. عده کثیری از کارگران نیز مجبور به ترک محل کار و زندگی خود شده یا به تبعید رفتند. شوراهای کارگری یکی پس از دیگر منحل و با تصویب لایحه‌ای قانونی شوراهای اسلامی کار جایگزین آن‌ها شدند.
خانه کارگر به رهبری علیرضا محجوب که وجود یک تشکل مستقل کارگری آن هم در پایتخت را خطر امنیتی و جدی می‌دانست با همکاری عناصر شوراهای اسلامی کار همچون حسن صادقی رئیس کنونی اتحادیه پیشکسوتان جامعه کارگری و احمد پنجکی رییس وقت هیأت مدیره کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان تهران در شهریور ماه ۱۳۸۴ حمله به دفتر سندیکا را سازماندهی کردند. در این حمله وحشیانه عده ای از کارگران سندیکایی به شدت مجروح شدند، شیشه های دفتر شکسته و اسناد و مدارک سندیکا ربوده شد.
این حادثه سرآغاز سرکوب بزرگتری شد. بازداشت کارگران سندیکای شرکت واحد تهران و حومه و مواجه با اتهامات سنگین امنیتی.
دی ماه ۱۳۸۴ اولین اعتصاب رانندگان شرکت واحد اتوبوسرانی با روشن کردن چراغهای اتوبوس به نشانه اعتراض به وضعیت دستمزدی، بیمه، مرخصی، بن کارگری، نبود امکانات بهداشتی در محل کار، اجرای طرح طبقه بندی مشاغل و.. کلید خورد. پس از این اعتصاب قالیباف شهردار وقت تهران کل رانندگان شرکت واحد را به استادیوم ۱۲ هزارنفری آزادی دعوت کرد و با وعده و وعیدهای بسیار سعی در آرام کردن اوضاع داشت. اما کارگران فریب این وعده ها را نخوردند و مجددا در بهمن ۱۳۸۴ در یک اعتصاب دو روزه دست از کار کشیدند و بخش‌هایی از شهر تحت تأثیر اعتصاب رانندگان قرار گرفت.
تعداد زیادی از کارگران دستگیر و به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شدند. بیش از سی‌صد نفر در همان روزهای اولیه پس از اعتصاب از کار اخراج شدند. به مرور تا مدت شش‌ماه اکثریت کارگران اخراجی به جز ۴۵ نفر به سر کار خود بازگشتند و اعضای سندیکا هم هر کدام بعد از چندین ماه با قرارها وثیقه های صد میلیونی از زندان آزاد شدند و در دادگاه های ناعادلانه به حبس محکوم شدند. به گفته یکی از اعضای هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد از سال ۸۴ تا امروز بیش از ۴۰۰ بار اعضای هیات مدیره و فعالان سندیکای شرکت واحد بازداشت شدند و ده‌ها پرونده محکومیت به خاطر فعالیت سندیکایی برای آنان باز شده است.
ابراهیم مددی و داوود رضوی دو تن از اعضای هیئت مدیره این سندیکا به اتهامات واهی در دادگاه های تازه به زندان محکوم شده‌اند. رضا شهابی از دیگر کارگران سندیکایی که به تازگی از زندان آزاد شده است ناعادلانه و غیرقانونی در زندان بود و در اعتراض به روند رسیدگی به پرونده اش دست به اعتصاب غذا زده بود.
جعفر عظیم زاده دبیر اتحادیه آزاد کارگران ایران از دیگر فعالین کارگری است که اولین بار در ۱۷ اسفند ماه ۱۳۸۴ به دنبال بازداشت صدها نفر از کارگران شرکت واحد تهران و تلاش برای کمک به آن‌ها، بازداشت و پس از دو روز از قرنطینه زندان اوین به زندان قزل حصار منتقل شد. در زندان با زور سر وی را تراشیدند و پس از کتک کاری وحشیانه‌ای که منجر به شکستن یکی از دنده‌های قفسه سینه‌اش شد او را ساعت ۱۲ شب ۲۱ یا ۲۲ اسفند آزاد کردند.
او در سال ۱۳۸۵ اتحادیه آزاد کارگران ایران را بنیان گذاری کرد. عظیم‌زاده، ۱۰ اسفند ۹۳ در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی به اتهام «اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت کشور» و «اخلال در نظم عمومی» به شش سال زندان و به اتهام «فعالیت تبلیغی علیه نظام» به یک سال حبس محکوم شد.
در اسفند ۱۳۹۵ عظیم زاده در اعتراض به امنیتی کردن فعالیت‌های صنفی و تجمعات و اعتصابات کارگران و معلمان، دست‌مزدهای زیر خط فقر، ممنوعیت برگزاری مستقلانه و آزادانه روز جهانی کارگر و روز جهانی معلم دست به اعتصاب غذا زد و پس از ۶۳ روز اعتصاب غذا و وخامت حالش آزاد شد.
بحران اقتصادی و روند شتابان گرانی قیمت اقلام اولیه مورد نیاز مردم از یک‌سو، و دستمزد چند برابر پایین‌تر از خط فقر از سوی دیگر، کارگران را در شرایط معیشتی مشقت باری قرار داده است. آنان حتی توان تهیه امکانات درس و مدرسه کودکانشان را هم ندارند. وضعیت بد معیشتی کارگران باعث شده تا اعتراضات این قشر زحمتکش هر روز گسترده‌تر و فراگیر‌تر شود. از اردیبهشت ۹۶ تا اردیبهشت ۹۷ به‌طور میانگین روزانه ۱۷ اعتراض کارگری در ایران به ثبت رسیده است، اینها فقط اعتراضاتی است که رسانه‌ای شده‌اند. واکنش حکومت اما به این اعتراض‌ها مثل ۴۰ سال گذشته زندان، تهدید و شکنجه است. از بازداشت و شکنجه اسماعیل بخشی و علی نجاتی از اعضای موسس سندیکای مستقل نیشکر هفت تپه، تا ضرب و شتم و بازداشت دسته جمعی کارگران فولاد اهواز.
به رغم همه این سرکوب‌ها و تلاش برای ایجاد رعب و وحشت در دل کارگران، آنان روز‌به‌روز نسبت به حقوقشان آگاه‌تر می‌شوند و برای برپایی تشکل های مستقل و بازپس گیری حقوقشان تلاش می‌کنند.
هم میهنان، برهمگان آشکار است که برای خروج از فلاکت و بی نوایی و دستیابی به اقتصادی سالم و پویا، تنها شعار و وعده های عوام فریب کارساز نمی باشد. برای بازگرداندن «فضای اعتماد اقتصادی» به نیروهای خلاق کشور ازکارگران زحمتکش گرفته تا سرمایه گذاران ایرانی ویا غیرایرانی، اقتصاد ملی کشورمان به شرایـط بین المللی مساعد نیاز دارد. چنین شرایطی در چارچوب حکومت مافیایی آمیخته به فساد و پوسیده در بستر اقتصادی و سیاسی که پول ملت ایران را هزینه آرمان های جنگ افروز خود در منطقه و جهان کرده است، به هیچ وجه ممکن نمی باشد. هرگونه تلاشی در چارچوب این حکومت در شنزار جمهوری اسلامی فرو می رود چراکه «اقتصاد ناپایدار و آمیخته با فساد» تنها الگویی است که جمهوری اسلامی توانسته به دنیا ارایه دهد.
شورای ملی ایران برای انتخابات آزاد، از همگان دعوت می کند، تا برای پشتیبانی از طبقه بزرگ کارگر، معلم، پرستار و دیگر اقشار زحمتکش با همبستگی ملی، پیرامون هدف مشترک یعنی «اقتصاد پویا برای برقراری برابری و عدالت اجتماعی برای هر ایرانی»، به پا خیزیم. گردهمایی و اعتراضات را همسو و هدفمند به سمت و سوی اعتصابات ملی سوق دهیم تا ایرانمان از وجود و دوام این حکومت غارتگر و غیرمردمی نجات دهیم.
پاینده ایران
شورای ملی ایران برای انتخابات آزاد
