بیانیه شورای ملی ایران
«اعتراض به شکنجه و تلاش برای توقف آن، وظیفه تک تک شهروندان جامعه است»
مایه افتخار ایرانیان است که قرن ها پیش، درد دیگر انسان ها، فارغ از رنگ پوست و عقیده و نژاد، در فرهنگ ایران اینچنین اهمیت داشته است. هفتصد سال قبل، سعدی شیراز، کلام را چون موم به دست گرفت، تا شعرش برای همیشه بر لبان مردم ایران جاری باشد:
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرينش ز یک گوهرند
چو عضوى به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
سعدی، به مدد جادوی شعر، «همبستگی درجامعه» را آنچنان تعریف می کند که شهروندان چون برادر و خواهر، از درد یکدیگر به بی قراری می رسند.
افسوس که هفت سده پس از سرودن چنین شعری، شاهد وقوع شکنجه در کشورمان هستیم، و این جنایت تمام عیار آنچنان عادی شده دیگر نزد سران رژیم هیچ قباحتی ندارد، و به آن به چشم ابزاری کاملا معمولی می نگرند.
استفاده از شکنجه برای هر انسانی، چه خطاکار باشد، و چه یک فعال سیاسی، غیراخلاقی، غیر انسانی و غیر قابل قبول است، و توهین به کرامت انسانی تک تک شهروندان آن جامعه است، تا آنجا که استفاده سازمان یافته از شکنجه، جنایت علیه بشریت قلمداد می شود.
شکنجه یک رخداد تکین نیست، فاجعه ای است که تمامی جامعه را در بر می گیرد، گزافه نیست اگر گفته شود هنگام رخ دادن شکنجه، تنها «فرد در زنجیر» زجر نمی کشد، بلکه «وجدان عمومی» جامعه است که خراش می بیند، و در هنگام رخ دادن شکنجه، نه تنها شکنجه گر به آزار زندانی دست می زند، بلکه رژیم نیز شان تک تک شهروندان را زیر پا می گذارد.
پر بیراه نیست اگر گفته شود که مشروعیت هر رژیمی را می توان با رفتاری که در زندان های آن کشور با افراد در بند صورت می گیرد، محک زد. زندانی در بند، چه خطاکار باشد و چه نباشد، یک انسان است که قدرت دفاع از خود را ندارد، و گرچه در پشت میله ها به بند کشیده شده است، ولی شان انسانی او کاهش نیافته و همچنان یک شهروند جامعه است.
زندانی چون به بند کشیده می شود، دیگر قدرت دفاع از خود را ندارد، به مانند یک اسیر در اختیار زندانبان قرار می گیرد، و حال اگر یک حکومت به بد رفتاری با یک انسان بی دفاع و اسیر دست یازد، نشان می دهد که به ساده ترین اصول اخلاقی و انسانی پایبند نیست.
در زندان های ایران، خصوصا در مراحل اولیه بازپرسی برای زندانیان سیاسی و غیره، شکنجه کردن دستگیر شدگان امری طبیعی و مرسوم شده، و کرامت انسانی شهروندان ایرانی لگد مال می شود.
در حالی که بسیاری از مجازات های مندرج در قوانین بدوی و وحشیانه رژیم، همچون شلاق و سنگسار و … مصداق بارز شکنجه است، شاهد این هستیم که شکنجه چون یک ابزار، در دستان رژیم جمهوری اسلامی برای سرکوب مخالفان قرار گرفته است، تا آنجا که رژیم از شکنجه برای ایجاد رعب و وحشت بهره می برد به این امید که دیگران جرات مخالفت با رژیم را به خود راه ندهند.
استفاده از شکنجه آنچنان غیر انسانی و قبیح است که هیچ دلیلی، توجیه کننده استفاده از آن نیست، و رژیم جمهوری اسلامی جزو معدود کشورهای جهان است که از امضای میثاق بین المللی منع شکنجه سر باز می زند.
روز بیست و ششم ماه ژوئن هر سال توسط سازمان ملل متحد به عنوان روز حمایت از قربانیان شکنجه نام گذاری شده است، تا ضمن تلاش برای حمایت از قربانیان شکنجه، به آگاهی رسانی درباره این جنایت پرداخته شود.
شورای ملی ایران ضمن محکوم نمودن وقوع شکنجه در ایران، با هموطنان قربانی شکنجه (اعم از سیاسی و غیر سیاسی) ابراز همدردی می کند و خواستار توقف فوری استفاده از شکنجه و مجازات های غیر انسانی دیگر توسط رژیم جمهوری اسلامی است.
بیانیه شورای ملی ایران منع شکنجه
